Meer dan een week geleden besloot ik mijn schermtijd te minderen. Dat houdt in mijn geval in: niets posten op Instagram en minder erdoorheen scrollen, minder interacties (whatsapp) en meer offline zijn. Wat een verademing! Een goed voornemen op het randje van 2020. Ik ga mijn best doen dat voornemen door te pakken in 2021 en de jaren erna want het zette me aan tot lezen en tekenen. Het is met name die laatste waar ik erg blij van wordt omdat tekenen al jaren bij mij hoort.
Beeldende verhalen
Het voelde wat vreemd om die mooie dagen niet met volgers te delen. Ik heb af en toe wel gespiekt hoor, ik spotte over de top gedecoreerde eettafels en gerechten die qua styling uit een aflevering van Masterchef geserveerd werden! Mijn like kregen ze dan ook, maar zelf nam ik bewust geen foto’s tijdens het eten omdat mijn behoefte om Instagram te openen, de foto een tikkeltje bij te lichten, een goede tekst met enkele woordspelingen en een rits passende hashtags erbij te typen, dan te groot is. En vanzelfsprekend na het plaatsen, te reageren op die “duizenden” reacties…
Nope, alle aandacht op onze ouders, die gelukkig wel langs konden komen. Jeroen kookte voor zijn ouders en op tweede kerstdag hebben we met mijn ouders gegourmet. Het mooie hiervan: er werden verhalen verteld aan tafel en we hadden oog voor elkaar. Zo mocht ik de vakantie door Amerika van zijn ouders herbeleven. Heerlijk! Je had toen wel camera’s, maar die foto’s kwamen van een rolletje (en laten ze die nou niet altijd op zak meenemen) dus werd het gedetailleerd verteld. Wat hebben we gelachen.
Ook Joep stal de show. Daar maakte ik dan weer wel foto’s van. Want niks zo leuk als een bijna-lebber-foto met beide oma’s 😉 O en natuurlijk van de mooie kerstboeketten die we cadeau kregen. Misschien een beetje mosterd na de maaltijd, maar ze staan nog zo mooi in huis. Net als de kerstbomen.
Joep-tijd
Naast de feestdagen heb ik een week vrij genomen. Een traditie, net als het old-school-(vreet)kerstpakket – ongeacht het brede aanbod aan kerstgeschenken. Deze vrije dagen worden heerlijk besteedt. Uitslapen, lezen, tekenen (!) én, uiteraard, wandelen met Joep. Aangezien Joep nog een pup is (al ziet het ‘ie er niet zo uit met zijn 28 kilo), bouwen we het aantal wandelminuten wekelijks op. Dat staat nu aan ongeveer een half uurtje en dat is precies goed om nieuwe routes uit te proberen.
Heldendaad
Hoewel mijn heldendaad niet het nieuws heeft gehaald (helaas), ben ik er wel trots op dat ik in actie kon komen. Er vloog namelijk een jong pimpelmeesje tegen een van onze enorme ramen. Jup, pimpelmees, want: pimpelpaars/blauw kopje in tegenstelling tot zijn zwarte koppige familielid; de koolmees. Dat is niet de eerste keer (en waarschijnlijk niet de laatste), maar in de meeste gevallen vliegen ze meteen weer weg. Dit kleine wezentje niet. In elkaar gedoken zat het meesje naast het raam en verroerde geen veer. Kortom, Johan to the rescue! Met keukenpapier in de hand besloot ik de mees zachtjes bij bewustzijn te brengen en dat lukte!
Mijn publiek, Joep met zijn neus tegen het glas en Jeroen ernaast (zonder neus tegen het glas), keek trots toe. Jeroen tipte om het meesje in het vogelhuisje te zetten. Zo gezegd zo gedaan, het meesje klom op het velletje keukenrol voor het vervoer er naartoe. Ik kon niet niet gebruik maken van de situatie en pakte mijn telefoon erbij. Never ever heb ik zulke mooie scherpe beelden kunnen maken – erg blij mee. Het meesje maakt het (denk ik) goed, want toen ik later terugkeerde met een bakje water, was ‘ie gevlogen.
Tijd voor breinhygiëne!
De weken voor de kerst en mijn vakantie waren hectisch. Ik zat er flink doorheen. Ik kon (en kan nog steeds) niks onthouden, mijn lontje is ontzettend kort op sommige dagen en mijn hoofd tolt. Het is niet de eerste keer en, als ik even terugkijk naar afgelopen jaar, niet zo heel gek. Eind vorig jaar verkocht ik mijn appartement in Rotterdam, ging inwonen bij Jeroen in Den Bosch en startte bij mijn nieuwe baan in Veghel. Daarnaast kochten en verbouwden we dit heerlijke huis en veranderde er ontzettend veel in een keer. Om nog maar over het opvoeden van een pup te zwijgen – hoewel Jeroen met name de eerste maanden voor zijn rekening nam.
Enfin, ik merkte dat ik toe was aan helderheid in mijn hoofd. Ik overweeg nog steeds een therapeut omdat die eerder enorm heeft geholpen, maar besloot een week in te plannen om te resetten. En, toeval bestaat eigelijk niet, liep tegen het boek ‘Ik laat me niet gek maken‘ van Rick Asperen aan. Digitaal… want boekenhandels zijn op het moment niet essentieel.
‘Het rustgevende boek over het brein voor mensen die te druk zijn‘
Je bent het met me eens dat dit boek als geroepen kom met zo’n tagline! In het boek draait het om breinhygiëne. Ik ben nog aan het lezen, dus conclusies heb ik niet, maar de inhoud is beeldend en juist dat maakt het voor mij heel behapbaar. Verschillende soorten breinen en functies, onderzoeken van neurowetenschappers en herkenbare situaties zorgen dat het lekker wegleest en maken voor mij heel veel duidelijk (tot nu toe).
Het pakte binnen enkele pagina’s meteen mijn aandacht en zelfs een oorzaak aan. Soms heb je aan een zin genoeg. Zo las ik het volgende: “Met onze smartphone dragen we een jengelend kind met ons mee“. Hoewel ik de meeste meldingen uit heb staan en het geluid op stil, vraagt het ‘ding’ wel veel aandacht. Ik heb de afgelopen dagen genoten van minder telefoontijd. Minder informatieverwerking. We zijn ook niet voor niks naar deze locatie verhuisd. Lekker in het buitengebied van Brabant, veel groen en uitzicht. Een heel verschil met de altijd schreeuwerige stad. Wat dat betreft heb ik al een grove schoonmaak gehad in mijn brein. Alleen die telefoon verhuisde mee en daarmee mijn contacten, informatiestroom en ‘aan-standje’. Kortom, tijd om wat dieper in te zoomen op dat ontzettend belangrijke orgaan.
Het kriebelt al om verder te lezen, dus dat ga ik zo ook eens doen. Gevolgd door een wandeling met Joep denk ik. Of gewoon even helemaal niks. Ook lekker. Noem het mediteren zonder begeleiding en klankschalen.
Fotografie © Johan Hazenbroek