Koffiedik kijken doe ik niet, maar zo nu en dan blik ik wel terug. Vorige week ontving ik een herinnering van Instagram. Een foto van mijn appartement in Rotterdam, 6 maart 2019. Ik bedacht me dat ik toen nog geen huis gekocht had, nog niet naar Den Bosch zou verhuizen en al helemaal niet in Brabant zou werken. Wat kan er veel gebeuren in een jaar! Een kleine terugblik met persoonlijke noot. 

Van de stad naar het platteland

Regelmatig grap ik er over dat ik van de stad naar het platteland ben gegaan, maar het is wel zo. Dat ik niet van ‘hier’ ben, hoor ik regelmatig en als ik Rotterdamse vrienden heb gezien of gesproken, is dat nog enkele dagen hoorbaar in mijn uitspraak. Qua mentaliteit is het niet zo’n omslag. In Brabant zijn ze nuchter en houden ze ook van poetsen. Ze hebben hier zelfs in veel huishoudens een poets, maar dat is een ander verhaal. 

Dagelijks ‘Brabantse gezelligheid’

Wat hier wel een groot verschil is, is de Brabantse gezelligheid. Inmiddels werk ik ruim een half jaar in Brabant en ben ik enigszins gebiologeerd door de levenswijze. Mijn collega’s gaan regelmatig borrelen met vrienden en familie en doen dat thuis. Gek genoeg heb ik ze nog niet betrapt op het bezoeken van nieuwe hotspots, en de enorme behoefte aan zien en gezien worden.

Dat is wel even anders dan de stad. Niet om mijn lieve vrienden en vriendinnen in Rotterdam teniet te doen, maar daar lijkt de behoefte groter om populaire hotspots te bezoeken en dit te delen. Ik deed er overigens zelf goed aan mee en volgde mijn nieuwsgierigheid op de voet, gewapend met mijn mobiel en een handvol hashtags. 

Samenwonen met een Brabander

Het Brabant dat ik omschrijf (en beleef) voelt relaxt en gezellig. Precies waar ik aan toe was en ben. En dat ik ook nog eens een relatie heb met een Brabander die relaxt is en geen sociale druk ervaart is helemaal fijn. Soms merk ik wel enige onrust, ontwenningsverschijnselen gok ik… Dat ik er op uit wil om iets nieuws toe te voegen aan mijn dag / leven, maar dat wordt steeds minder. Er is op dit moment zoveel nieuws met de planning en verbouwing van ons nieuwe huis. Heerlijk! 

Jeroen zei het laatst al: “als het huis straks af is ga je je vervelen” of iets in die trant. Stiekem hoop ik dat, want dat zorgt meestal voor een flinke piek aan creativiteit en ruimte in het hoofd. Maar met die enorme tuin en scala van planten om in te verdiepen denk ik dat die verveling wel mee zou vallen. Ik grapte dat ik wekelijks een nieuwe kip kan kopen, om er vervolgens een naam aan te geven. Dat gesprek leidde tot themanamen van sterke drank, zoals Ginny en Whisky. Of misschien konijnen, daar groeide ik tenslotte mee op.

Uit de oude doos: in de ren van onze achtertuin met een van de konijnen

Rust en ruimte in het buitengebied

Afgelopen zondag reden we naar het nieuwe huis en kwamen aan in rust. We genoten van het uitzicht over onze tuin, fantaseerden over de invulling van de tuin en over het renoveren van de voormalige vijver; waar het water verdwenen is en plaatsgemaakt heeft voor een wilde braam. Ook appte ik de buurvrouw voor een ontmoeting. In al die weken hebben we nog geen kennisgemaakt, maar wel veel herrie gemaakt en daar meteen excuses voor aangeboden. Ze liet weten dat ze geen hinder had ervaren “een van de voordelen van wonen in het buitengebied”. Wat een heerlijkheid! Daar deden we het ook voor. Geen overlast van buren, gewoon samen genieten van ons huis en onze tuin. 

Een nieuw hoofdstuk

Ik had niet gedacht dat dit zou lukken voor mijn veertigste. Niet dat ik een planning had voor de toekomst. Hooguit dromen en een ongelimiteerde fantasie. Maar wat is het heerlijk om te handelen op gevoel. Om een relatie in te gaan omdat het goed voelt, een huis te kopen omdat het goed voelt en om de stap te maken om mijn appartement in Rotterdam te verkopen (inclusief inrichting) en samen te gaan wonen op 67 m2 én last but not least; mijn onbepaalde tijd contract opzeggen na zes jaar en te kiezen voor een baan in de automotive — iets wat niemand begreep, incluis ikzelf — omdat, je raad het al, het goed voelde.

En als kers op de taart: een huis te kopen in een dorp waar ik nog nooit van gehoord had en waar ik hoop nog vele jaren te mogen wonen met Jeroen. Een huis met een heerlijk ruime tuin, gevuld met planten en (boerderij)dieren. Waar we vrienden kunnen ontvangen en uitnodigen om te blijven slapen, genieten van offline zijn en dit alles te blijven delen! Want naast fotograferen ben ik gek op verhalen vertellen. Het enige waar ik op moet letten is dat ik geen kluizenaar wordt…