Drie maanden geleden schreef ik nog vol lof over de dijkwoning die we voor een tweede keer bezichtigden. Helaas had het huis zoveel onvoorziene gebreken dat we het besloten niet te doen. Inmiddels zijn we blij dat we die keuze maakten…
Samen [ vul in ] in Brabant
Vrijdag was een spannende dag! Naast dat we in de avond schitterden op het huwelijk van vrienden, kreeg ik ook een nieuwe arbeidsovereenkomst onder mijn ogen geschoven. Met ‘samenwonen in Brabant’ als doel op de horizon, had ik ‘werken in Brabant’ ook aan mijn wensenlijstje toegevoegd. Het maakt het allemaal makkelijker, het woonwerkverkeer minder en de hoeveelheid uren in de dag groter. Dus daar ging ik voor! En na een aantal gesprekken en een toffe case, had ik de keuze gemaakt. Ik koos voor het bedrijf waar ik vanaf gesprek 1 een goed gevoel had. Aankomende vrijdag zet ik de definitieve handtekening onder het contract — zin in!
Voor ik het arbeidsvoorwaardengesprek voerde, bezichtigden Jeroen en ik voor de eerste keer het huis. Samen met mijn schoonouders weliswaar, die op doorreis waren ter gelegenheid van hun 45e trouwdag. Ik had mijn schoonvader ingeschakeld want we keken inmiddels met een roze bril naar dit wijds gelegen huis met heerlijk grote tuin en honderden ideeën. Kortom, een bouwkundige blik erbij terwijl wij door het huis dwarrelden.
Het was een zonnige vrijdagochtend, 10 uur toen we onze ogen de kost gaven. Ik herinner me nog dat mijn schoonmoeder zei “ik voel me echt happy hier” met een enorme grijns. Het enorme perceel gaf mij ook direct een gevoel van vrijheid. Daar stonden we dan midden in het groen naast een knus huis waar ik SketchUp al op had losgelaten. Ik liep er rond met mijn notities-app open. Mijn hoofd draaide overuren door de afspraak erna en enige planning om af te reizen naar Zandvoort voor de bruiloft op het strand.
Eenmaal een uur verder namen we afscheid van de makelaar, pakte ik de auto naar mijn afspraak en reed Jeroen met zijn ouders naar Den Bosch voor een kop koffie. Op kleine landwegen omgeven door maïs en weilanden reed ik naar Veghel. Het was een heerlijke weg die ik mezelf wel vaker zag rijden. ‘Misschien kan ik het zelfs fietsen’ bedacht ik me nog.
Waarom wachten als we zo enthousiast zijn?
Na het gesprek reed ik terug naar Den Bosch. Enthousiast namen we de bezichtiging door en besloten we direct een bod uit te brengen voor het weekend. Want, ‘waarom zouden we daarmee wachten? We zijn enthousiast, weten wat we kunnen bieden en hebben het nu nog vers in ons hoofd’. Zo gezegd zo gedaan.
Helaas moesten we een weekend wachten. Het bod werd afgekeurd, er volgde een tegenbod en daarna deden we nog een bod die werd geaccepteerd!!! We zijn ontzettend blij! En met ons veel vrienden en familie die onze huizenjacht vanaf de zijlijn had meegemaakt.
Man man, wat kan er veel gebeuren in twee weken! We hebben er gisteren al op geproost en dat gaan we het komende weekend nog een aantal keer herhalen. We kunnen niet wachten. Het wordt wel 2020 voor we aan de slag gaan. Tot die tijd is er gelukkig SketchUp 😉